Depresja wciąż jest poważną przyczyną strat finansowych na poziomie osobistym i PKB. W zeszłym roku NFZ zarejestrował prawie 1,3 miliona osób korzystających w skali roku z refundowanego leczenia depresji. Nasz pieniądze z NFZ wydajemy na refundowane leki, pomoc ambulatoryjna i szpitalną osobom z depresją. To stan, którego nikt nie chce mieć ale gdy już ma, ciężko sobie z tym poradzić. Często mamy z nią do czynienia, gdy nie układa się życie prywatne czy zawodowe. W takich przypadkach mówimy o „depresji reaktywnej”, nie jest to depresja sensu stricto tylko reakcja na trudną sytuację środowiskowa. Cokolwiek byśmy nie robili nic się nie układa tak jak trzeba. Jedyną rzeczą, którą musimy zrobić to wybrać się do specjalisty, który pomoże nam się z tej depresji wyleczyć. Jak to możliwe?
Psychiatra na pewno zacznie od rozmowy z nami, zada pytania z czego nie jesteśmy zadowoleni i dlaczego? Będzie starał się dotrzeć do jak najstarszych sygnałów tej depresji. Badanie podmiotowe czyli zbieranie wywiadu to podstawa diagnozy psychiatrycznej. Następnie badanie przedmiotowe czyli ocena obiektywnych zauważalnych objawów. Pozostaje badanie dodatkowe, najczęściej laboratoryjne i obrazowe, stanowią jedynie 5% danych potrzebnych do diagnozy i różnicowania. Po stwierdzeniu objawów depresji należy wykluczyć jej somatyczne przyczyny, np choroby neurologiczne, endokrynologiczne, metaboliczne i inne.
Leczenie depresji tak jak każda inna terapia chorób przewlekłych jest długoterminowe. Tylko połowa z osób doświadczających depresji przechodzi jeden epizod w życiu. U 50% depresje nawracają w następnych latach. Standardem leczenia depresji jest leczenie farmakologiczne zalecane już w epizodach łagodnych i umiarkowanych, a niezbędne w ciężkich zespołach depresyjnych. Leczenie depresji powinno trwać minimum 5 miesięcy a w przypadku depresji nawracających wiele lat. O podjęciu leczenia i jego odstawieniu decyduje lekarz psychiatra. Pacjenci odstawiający leki na własna rękę są 3-4 razy bardziej narażeni na nawroty od tych współpracujących z psychiatrą. Ok. 50% pacjentów przyjmuje leki przeciwdepresyjne pod opieką lekarzy POZ.
Tylko niewielki procent pacjentów ok. 3% wymaga hospitalizacji. To osoby bez koniecznego wsparcia społecznego i takie u których obserwujemy myśli samobójcze.
Istnieją pacjenci z tzw. lekoopornością, zaleca się wtedy zmianę leku, podawanie kilku leków, potencjalizację leczenia przeciwdepresyjnego stabilizatorem nastroju i/lub neuroleptykiem.
Za uznana i skuteczną metodę terapii depresji, szczególnie sezonowej uważa się fototerapię.
W rzadkich przypadkach stosuje się wciąż skuteczne i bezpieczne EW czyli elektrowstrząsy. Dziś wykonujemy je w znieczuleniu ogólnym, pod opieką anestezjologa, co czyni metodę bezpieczną i minimalizuje ryzyko powikłań.
Mimo ogromnego postępu medycyny i kampanii społecznych ocenia się, że tylko 5% osób z depresją otrzymuje profesjonalną pomoc.
